«Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς βαραίνει ο χρόνος
πού πλησιάζω τώρα κι όλο στενεύει ο δρόμος;
Κάπου ένα φως ανάβει, εγώ θ’ ακολουθήσω
μα τον μισό εαυτό μου πάλι θ’ αφήσω πίσω
Κάποτε είδα την αλήθεια ένα τρένο περιμένοντας
όμως χάθηκε στα βάθη του ορίζοντα χορεύοντας
Μα, πού έχω κάνει λάθος, τι άφησα στην τύχη;
Τα πιο γλυκά όνειρά μου πάντα κερδίζει η λήθη
πέρα από την ομίχλη ανοίγεται μια χώρα,
μα τη μικρή αγκαλιά σου θα προτιμούσα τώρα
Κάποτε είδα την αλήθεια ένα πλοίο περιμένοντας
όμως χάθηκε στα βάθη του ορίζοντα χορεύοντας
Μα το ξέρω πως στο τέλος κάθε πόθος, κάθε αγάπη
κάθε πόλη, κάθε δρόμος, κάθε όνειρο στο χάρτη,
κάπου όλα γίνονται ένα, καθώς μικραίνει η μέρα
Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς στενεύει ο χρόνος
όσο πηγαίνω τώρα, με κλείνει μέσα του ο δρόμος»
Δεν έχει Ζαχόπουλο. Δεν έχει καυτά dvd. Δεν έχει ασφαλιστικό. Δεν έχει το διάγγελμα του πρωθυπουργού. Δεν έχει τίποτα. Λόγω της ημέρας («Αντωνάκη μου»…) και της Πρωτοχρονιάς και ως κάθε life style πράγμα που σέβεται τον εαυτό του, ζήτω η τέχνη της ομφαλοσκοπίας («η προσπάθεια να φτάσει κανείς σε έκσταση με τη συγκέντρωση της προσοχής του στον αφαλό του» - παράπονα και αντιρρήσεις στον κ. Μπαμπινιώτη και το λεξικό του).
Το τραγουδάκι της αρχής έχει μόνο, για την ακρίβεια. Λέγεται «Κάθε όνειρο στον χάρτη». Του κυρίου Φάμελλου είναι, με τη φωνή της κυρίας Γαλάνη, στον δίσκο «Ποτέ… όπως πριν». Αυτό ως σύσταση για το soundtrack της ημέρας. Και τίποτε άλλο, πλην της συμβουλής να ξεφορτωθούμε πράγματα και ανθρώπους που δεν μας αρέσουν.
Μετά… Μετά απλώς ευχές. Για τους παραδοσιακούς των ημερομηνιών, καλή χρονιά. Για τους λίγους υπόλοιπους, καλημέρα. Το οποίο δεν είναι ευχή, αλλά πάγια εντολή.
Καλημέρα, λοιπόν. Και ρίξτε άλλη μια ματιά στους στίχους της αρχής.
πηγή: http://www.in2life.gr/ γράφει ο Χρήστος Ζαρίφης
