Σκέψεις ενός οδηγού στη λεωφόρο Αγ. Μαρίνας – Κορωπίου

και τρίτο παλιό κείμενο, αλλά τόσο καλό!!!...

Σκέψεις ενός οδηγού στη λεωφόρο Αγ. Μαρίνας – Κορωπίου

Εντάξει, ρε φίλε, σε καταλαβαίνω. Ο προϊστάμενος στη δουλειά σε καταπιέζει και σε προσβάλλει. Το "αίσθημα" δε σε καταλαβαίνει και σου τη σπάει. Οι εφτά πιστωτικές σου κάρτες είναι θηλιά στο λαιμό σου, που σφίγγει όλο και πιο ασφυκτικά. Τα βράδια δεν κοιμάσαι καλά. Χρωστάς το αυτοκίνητο, τον υπολογιστή, την τηλεόραση, το περσινό διακοπο-δάνειο και τρία νοίκια. Κάπου πρέπει να ξεσπάσεις κι εσύ, γιατί αλλιώς θα σου στρίψει. Συμφωνώ! Να ξεσπάσεις, ναι. Όχι όμως στο δρόμο, δικέ μου. όχι με το &#$%; αυτοκίνητο. Όχι με κίνδυνο της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας, των άλλων και της δικής σου. Όλοι έχουμε, λίγο πολύ, προβλήματα στη δουλειά και στο σπίτι, και οι περισσότεροι δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα με 1.000 ευρώ, πάνω κάτω το μήνα. Και τι πρέπει να κάνουμε, δηλαδή; Να ξαμολυθούμε σαν λυσσασμένα σκυλιά επί τεσσάρων τροχών, κι όποιον πάρει ο χάρος; Κι ένας πίθηκος, άμα φτάνουν τα πόδια του να πατήσει το γκάζι, μπορεί κάλλιστα να το σανιδώσει. Αλλά δεν είναι οδηγός.
Δεν είναι μαγκιά η ανευθυνότητα. Μαγκιά είναι να παραμένεις ωραίος στο δρόμο, ακόμα κι όταν ο άλλος σε βελονιάζει για να κάνεις τη στραβή. Μαγκιά είναι να κρατάς τον αυτοέλεγχό σου. Να οδηγείς εσύ το αυτοκίνητο, και όχι τα γκάζια του εσένα. Ένα μηχάνημα είναι. Ένα εργαλείο. Δεν είναι δικό σου κατόρθωμα, αν ο κατασκευαστής του έβαλε 200 άλογα. Όταν προσπερνάς τον άλλο με τα μόνο 100 άλογα, δεν είσαι καλύτερος οδηγός από εκείνον. Έχεις απλώς πιο γρήγορο αμάξι. Δεν είσαι ο δρομέας, ούτε ο κολυμβητής, ούτε ο άλτης που διακρίνεται με τη φυσική του δύναμη και το ταλέντο του. Είσαι απλώς ο χειριστής ενός εργαλείου που κατασκεύασαν άλλοι και που είναι ζητούμενο αν έχεις πλήρως κατανοήσει τη λειτουργία του και το σωστό τρόπο χειρισμού του. Θα έκανες παλαβομάρες με το αλυσοπρίονο; Δεν το νομίζω. Τότε γιατί τις κάνεις με το &#$%; αυτοκίνητο; Είσαι βέβαιος ότι πάντοτε θα σε υπακούει σ’ ό,τι &#$%; κι αν του ζητάς; Κι αν υποθέσουμε ότι γνωρίζεις τα όρια τα δικά σου και του αυτοκινήτου σου, αυτό δε σημαίνει ότι γνωρίζεις και τα όρια των άλλων οδηγών και των αυτοκινήτων τους. Άρα παίζεις ρώσικη ρουλέτα. Στον κρόταφο το δικό σου αλλά και των άλλων, που δε σου χρωστάνε τίποτε.
Ο δρόμος ανήκει σε όλους και σε κανέναν. Όταν ξεκινάς να μπεις στο αντίθετο ρεύμα, για να προσπεράσεις τέσσερα ΙΧ κι ένα φορτηγό, εκατό μέτρα πριν από κλειστή στροφή μηδενικής ορατότητας, μήπως έχεις συμβόλαιο με την τύχη ότι θα τη βγάλεις καθαρή; Και, αν τη δική σου τη ζωή την έχεις για πέταμα, τι σου φταίει ο άλλος ο οδηγός, που έρχεται κανονικά από απέναντι, να τον στείλεις στα θυμαράκια; Όταν στις κλειστές στροφές εσύ γουστάρεις να μπαίνεις με εκατό, ή και παραπάνω, εγώ δεν έχω πρόβλημα. Έμπα και με χίλια. Αρκεί να είσαι ικανός να κρατήσεις το αμάξι σου στη λωρίδα σου. Γιατί, όταν περνάς το μισό αυτοκίνητο στη δική μου λωρίδα, εγώ που να πάω; Στο χαντάκι; Κι αν δεν υπάρχει ούτε αυτό;
Εντάξει, το καταλαβαίνω. Καμιά φορά, εκείνος ο παππούς ή η γιαγιά που πάει με σαράντα, σου σπάει τα νεύρα. Και τα δικά μου τα σπάει. Βρες ανοιχτή ευθεία και προσπέρασε με ασφάλεια. Κράτα και κάποια απόσταση από το προπορευόμενο όχημα που, &#$%; σ’ εμποδίζει να τρέξεις. Δεν κερδίζεις τίποτε με το να κολλάς πίσω από τον άλλον, άμα δε θέλει ή δεν μπορεί να πάει πιο γρήγορα. Μπορεί να τον τρομάξεις, αν είναι άπειρος οδηγός, ή κάποιος ηλικιωμένος, ή καρδιοπαθής, και να την κάνει τη στραβή, οπότε θα την πληρώσεις κι εσύ. Τα φλας σου έχουν πιάσει αράχνες. Δούλευε τα που και που. Τα νύχια μου θα μυρίσω για να καταλάβω πότε θες να στρίψεις ή να προσπεράσεις; Μην επαναπαύεσαι ότι θα σε προσέχουν πάντα οι άλλοι. Μπορεί να πέσεις σε αφηρημένο οδηγό, άπειρο, μεθυσμένο ή – ακόμα χειρότερα – σε κάποιον με τη δική σου οδηγική συμπεριφορά.
Άντε, ρε μόρτη, κι είμαστε λίγοι οι Έλληνες. Δεν είναι αμαρτία να λιγοστεύουμε κι άλλο, έτσι, για τόσο ηλίθιους λόγους; Σε χρειαζόμαστε, και όλους μαζί μας χρειάζεται η Ελλάδα. Οι γονείς σου φτύσανε αίμα για να μεγαλώσουν. Γιατί – ο μη γένοιτο – να τους δώσεις να πιουν τέτοιο ποτήρι; Πρόσεχε τη ζωή μου, όπως προσέχω κι εγώ τη δική σου, γιατί έχουμε ζόρια μπροστά μας να τραβήξουμε. Και για να τα ξεπεράσουμε χρειάζεται μαγκιά. Αληθινή.
Γρηγόρης Δημ. Ρώντας

πηγή: διάλογοι, 4Τροχοί, τεύχος 456, Σεπτέμβριος 2008