Και άλλο κουίζ..
Σε ποια εφορεία περιοχής ο γενικός πήγε να τοποθετήσει, νέο έφορο περιοχής και βρήκε άρνηση από τους βαθμοφόρους;;;...
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007
Πολιτικοί, παρακαλώ, σιωπήστε για λίγο...
Πολιτικοί, παρακαλώ, σιωπήστε για λίγο...
Ήταν μια εξαιρετικά αστεία σκηνή, αν και θα πονοκεφαλιάσει τους διπλωμάτες που θα προσπαθήσουν να μειώσουν κατά το δυνατό τη ζημία που προκάλεσε.
Στη διάσκεψη κορυφής των ηγετών Ιβηρικής Χερσονήσου και Λατινικής Αμερικής, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Χιλή, η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών των δύο περιοχών αποδείχθηκε απατηλό όνειρο όταν ο Ούγκο Τσάβες επετέθη κατά του Ισπανού πρώην πρωθυπουργού, Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Ο σημερινός πρωθυπουργός επενέβη απαιτώντας από τον κ. Τσάβες να σεβαστεί τον προκάτοχό του. Όμως, ο κ. Τσάβες συνέχιζε ακάθεκτος και τότε, ο αξιοσέβαστος βασιλιάς της Ισπανίας, Χουάν Κάρλος, λαμβάνοντας τον λόγο, απευθύνθηκε προς τον κ. Τσάβες λέγοντας «γιατί δεν σκας επιτέλους;». Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε αυτή η σύσταση είχε κανένα αποτέλεσμα στον χειμαρρώδη πρόεδρο της Βενεζουέλας.
Οι χειρότεροι απ’ όλους
Όμως, τι εκπληκτική ιδέα που ήταν τούτη. Γιατί ο κ. Τσάβες δεν δοκιμάζει να ασπασθεί την αρετή της σιωπής, έστω και για λίγο; Θα μας ανακούφιζε όλους πολύ αν οι πολιτικοί προτιμούσαν για λίγο τη σιωπή.
Χειρότεροι από όλους είναι οι Αμερικανοί· ο Τζουλιάνι, ο Ομπάμα, ο Ρόμνεϊ, η Χίλαρι Κλίντον και οι άλλοι δεν χάνουν ευκαιρία να πουν τη γνώμη τους επί παντός επιστητού και κάθε εχέφρων άνθρωπος τρέχει για ωτασπίδες. Δεν είναι καλύτερος ο Λευκός Οίκος, με τις καθημερινές συνεντεύξεις Τύπου, τις συχνές ομιλίες του προέδρου Μπους και τα διαρκή «φλύαρα» ταξίδια υψηλόβαθμων αξιωματούχων που προσπαθούν να προωθήσουν τα αμερικανικά συμφέροντα και προγράμματα για το εμπόριο, τη μοίρα των Παλαιστινίων ή το μέλλον της Βόρειας Κορέας. Όλα αυτά δίνουν την εντύπωση ενός ατέρμονος τοκ σόου με ακροβατικά, όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, η εμφάνιση είναι τα πάντα και η δομημένη σκέψη καταργείται.
Στη Γαλλία, υπουργοί και αξιωματούχοι κάνουν ό,τι μπορούν για να ακολουθήσουν τους λεκτικούς μαραθωνίους του κ. Σαρκοζί σε διάφορα δύσκολα και ευαίσθητα θέματα. Αλλά το γραφείο του κ. Αχμεντινετζάντ δεν σιωπά ποτέ.
Τα πολλά λόγια -όπως και οι πολλές πράξεις- απλά μειώνουν την αξιοπιστία του στόχου. Γι’ αυτό είναι αξιοθαύμαστος ο πάντα ολιγόλογος πρόεδρος Πούτιν. Οι εμφανίσεις του δεν είναι συχνές και τα σχόλιά του -προειδοποιήσεις προς τη Δύση κατά κύριο λόγο - αυστηρές και μετρημένες.
Οι «τεχνίτες», όμως, του «πώς να επιτύχετε τον σκοπό σας σιωπώντας» είναι οι Κινέζοι. Λένε τη γνώμη τους μόνον όταν πρέπει, και ει δυνατόν κατ’ ιδίαν. Οι εσωτερικές διαφορές δεν κοινοποιούνται ενώ εφόσον δεν υπάρχει κάποιο εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα (π.χ. η Ταϊβάν) επιλέγουν τη «διπλωματία της σιωπής». Και συνήθως πετυχαίνουν τον στόχο τους.
Ίσως οι Κινέζοι να είναι καλύτεροι μαθητές του Βίσμαρκ από ό,τι εμείς οι Δυτικοί. Ο «σιδηρούς καγκελάριος» ως όπλα για την επίτευξη των στόχων χρησιμοποιούσε τη διπλωματία και τη διαπραγμάτευση. Κι ήταν εξαιρετικά επιτυχής.
Τι έκανε ο Βίσμαρκ
Εξαιρετικά εντυπωσιακή ήταν η συμπεριφορά του όταν οι αντιπαραθέσεις στα Βαλκάνια και μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων απειλούσαν με πανευρωπαϊκό πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Τις δεκαετίες του 1870 και 1880, οι στρατοί μπορούσαν να πολεμήσουν μόνο τους πιο ζεστούς μήνες και ο κίνδυνος πολέμου αυξανόταν την ίδια περίοδο. Γι’ αυτό, ο μεγάλος πολιτικός το καλοκαίρι αποτραβιόταν σε θέρετρα αρνούμενος να δεχθεί επισκέπτες και αλληλογραφώντας μόνο διαμέσου του υπουργείου Εξωτερικών. Μην μπορώντας να ανακαλύψουν τις προθέσεις, οι «φιλοπόλεμοι» επέλεγαν την πολιτική της καθυστέρησης. Δεν τολμούσαν, άλλωστε, να δράσουν αγνοώντας τις προθέσεις του Βερολίνου.
Βέβαια, εκείνες οι περίοδοι ήταν ιστορικώς μοναδικές. Η Γερμανία ήταν η κινητήριος δύναμη του ευρωπαϊκού συστήματος των μεγάλων δυνάμεων, ο Βίσμαρκ μεγαλοφυής διπλωμάτης και μαέστρος στο... «πόκερ». Κυρίως, όμως, δεν περιοριζόταν από τα Κοινοβούλια, την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ.
Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στο παράδειγμα της «χρυσής σιωπής του» και την αυτοσυγκράτηση της κινεζικής ηγεσίας. Ακόμα και αν οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ το στόμα τους κλειστό ή να «μονάσουν» για μια χρονική περίοδο, μήπως θα μπορούσαν, τέλος πάντων, να «σιωπήσουν» για κάνα μήνα; Ίσως για μία βδομάδα.
Ήταν μια εξαιρετικά αστεία σκηνή, αν και θα πονοκεφαλιάσει τους διπλωμάτες που θα προσπαθήσουν να μειώσουν κατά το δυνατό τη ζημία που προκάλεσε.
Στη διάσκεψη κορυφής των ηγετών Ιβηρικής Χερσονήσου και Λατινικής Αμερικής, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Χιλή, η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών των δύο περιοχών αποδείχθηκε απατηλό όνειρο όταν ο Ούγκο Τσάβες επετέθη κατά του Ισπανού πρώην πρωθυπουργού, Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Ο σημερινός πρωθυπουργός επενέβη απαιτώντας από τον κ. Τσάβες να σεβαστεί τον προκάτοχό του. Όμως, ο κ. Τσάβες συνέχιζε ακάθεκτος και τότε, ο αξιοσέβαστος βασιλιάς της Ισπανίας, Χουάν Κάρλος, λαμβάνοντας τον λόγο, απευθύνθηκε προς τον κ. Τσάβες λέγοντας «γιατί δεν σκας επιτέλους;». Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε αυτή η σύσταση είχε κανένα αποτέλεσμα στον χειμαρρώδη πρόεδρο της Βενεζουέλας.
Οι χειρότεροι απ’ όλους
Όμως, τι εκπληκτική ιδέα που ήταν τούτη. Γιατί ο κ. Τσάβες δεν δοκιμάζει να ασπασθεί την αρετή της σιωπής, έστω και για λίγο; Θα μας ανακούφιζε όλους πολύ αν οι πολιτικοί προτιμούσαν για λίγο τη σιωπή.
Χειρότεροι από όλους είναι οι Αμερικανοί· ο Τζουλιάνι, ο Ομπάμα, ο Ρόμνεϊ, η Χίλαρι Κλίντον και οι άλλοι δεν χάνουν ευκαιρία να πουν τη γνώμη τους επί παντός επιστητού και κάθε εχέφρων άνθρωπος τρέχει για ωτασπίδες. Δεν είναι καλύτερος ο Λευκός Οίκος, με τις καθημερινές συνεντεύξεις Τύπου, τις συχνές ομιλίες του προέδρου Μπους και τα διαρκή «φλύαρα» ταξίδια υψηλόβαθμων αξιωματούχων που προσπαθούν να προωθήσουν τα αμερικανικά συμφέροντα και προγράμματα για το εμπόριο, τη μοίρα των Παλαιστινίων ή το μέλλον της Βόρειας Κορέας. Όλα αυτά δίνουν την εντύπωση ενός ατέρμονος τοκ σόου με ακροβατικά, όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, η εμφάνιση είναι τα πάντα και η δομημένη σκέψη καταργείται.
Στη Γαλλία, υπουργοί και αξιωματούχοι κάνουν ό,τι μπορούν για να ακολουθήσουν τους λεκτικούς μαραθωνίους του κ. Σαρκοζί σε διάφορα δύσκολα και ευαίσθητα θέματα. Αλλά το γραφείο του κ. Αχμεντινετζάντ δεν σιωπά ποτέ.
Τα πολλά λόγια -όπως και οι πολλές πράξεις- απλά μειώνουν την αξιοπιστία του στόχου. Γι’ αυτό είναι αξιοθαύμαστος ο πάντα ολιγόλογος πρόεδρος Πούτιν. Οι εμφανίσεις του δεν είναι συχνές και τα σχόλιά του -προειδοποιήσεις προς τη Δύση κατά κύριο λόγο - αυστηρές και μετρημένες.
Οι «τεχνίτες», όμως, του «πώς να επιτύχετε τον σκοπό σας σιωπώντας» είναι οι Κινέζοι. Λένε τη γνώμη τους μόνον όταν πρέπει, και ει δυνατόν κατ’ ιδίαν. Οι εσωτερικές διαφορές δεν κοινοποιούνται ενώ εφόσον δεν υπάρχει κάποιο εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα (π.χ. η Ταϊβάν) επιλέγουν τη «διπλωματία της σιωπής». Και συνήθως πετυχαίνουν τον στόχο τους.
Ίσως οι Κινέζοι να είναι καλύτεροι μαθητές του Βίσμαρκ από ό,τι εμείς οι Δυτικοί. Ο «σιδηρούς καγκελάριος» ως όπλα για την επίτευξη των στόχων χρησιμοποιούσε τη διπλωματία και τη διαπραγμάτευση. Κι ήταν εξαιρετικά επιτυχής.
Τι έκανε ο Βίσμαρκ
Εξαιρετικά εντυπωσιακή ήταν η συμπεριφορά του όταν οι αντιπαραθέσεις στα Βαλκάνια και μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων απειλούσαν με πανευρωπαϊκό πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Τις δεκαετίες του 1870 και 1880, οι στρατοί μπορούσαν να πολεμήσουν μόνο τους πιο ζεστούς μήνες και ο κίνδυνος πολέμου αυξανόταν την ίδια περίοδο. Γι’ αυτό, ο μεγάλος πολιτικός το καλοκαίρι αποτραβιόταν σε θέρετρα αρνούμενος να δεχθεί επισκέπτες και αλληλογραφώντας μόνο διαμέσου του υπουργείου Εξωτερικών. Μην μπορώντας να ανακαλύψουν τις προθέσεις, οι «φιλοπόλεμοι» επέλεγαν την πολιτική της καθυστέρησης. Δεν τολμούσαν, άλλωστε, να δράσουν αγνοώντας τις προθέσεις του Βερολίνου.
Βέβαια, εκείνες οι περίοδοι ήταν ιστορικώς μοναδικές. Η Γερμανία ήταν η κινητήριος δύναμη του ευρωπαϊκού συστήματος των μεγάλων δυνάμεων, ο Βίσμαρκ μεγαλοφυής διπλωμάτης και μαέστρος στο... «πόκερ». Κυρίως, όμως, δεν περιοριζόταν από τα Κοινοβούλια, την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ.
Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στο παράδειγμα της «χρυσής σιωπής του» και την αυτοσυγκράτηση της κινεζικής ηγεσίας. Ακόμα και αν οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ το στόμα τους κλειστό ή να «μονάσουν» για μια χρονική περίοδο, μήπως θα μπορούσαν, τέλος πάντων, να «σιωπήσουν» για κάνα μήνα; Ίσως για μία βδομάδα.
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007
ΑΕΛΛΩ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΚΑΦΗ
Αελλώ, επιστροφή στα πάτρια ύδατα
Ήταν η θαλαμηγός που έφτιαξε το 1921 ο διάσημος Max Oertz για τον Αντώνη Μπενάκn.
Περιπλανήθηκε στον κόσμο, συνάντησε ανθρώπους που την ερωτεύθηκαν και την έσωσαν, έδωσε (κυριολεκτικά) τους δικούς της αγώνες και τώρα είναι πάλι εδώ, ένα πανέμορφο κλασικό σκάφος που χαίρεται τον ήλιο και τους ανέμους της Μεσογείου. Όσο και να περιπλανιέται κανείς στις θάλασσες, σπάνια θα συναντήσει κάποιο από τα λεγόμενα «κλασικά» ιστιοπλοϊκά σκάφη. Στην Ελλάδα, έχουμε πια τη χαρά να συναντάμε το Αελλώ. Ένα σκάφος που νίκησε το χρόνο για να γυρίσει πάλι εδώ, κουβαλώντας στις όμορφες γραμμές του ένα άρωμα από άλλες εποχές κι ιστορικές μνήμες...
Το Αελλώ σχεδιάστηκε το 1919 και καθελκύστηκε το 1921 στο Αμβούργο από τον Max Oertz. Ο Oetrz, που εκτός από διασημότερος, ίσως, σχεδιαστής της εποχής του ήταν γνωστός και σαν εφευρέτης, είχε χτίσει τα περίφημα σκάφη Germania και Meteor lV και V για τον Γερμανό Κάιζερ Γουλιέλμο Β', Το Meteor lV ανταγωνίστηκε το περίφημο Britannia του βασιλιά της Αγγλίας Γεωργίου Ε' και χρησιμοποιήθηκε σαν πολεμικό εργαλείο από τον Κάιζερ. Ο Γερμανός αυτοκράτορα ς έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ναυτικών ομίλων και στο ξεκίνημα διεθνών ιστιοδρομιών.
Το Αελλώ ήταν αδελφό σκάφος του Meteor lV και, σήμερα, είναι το μοναδικό από τα μεγάλα schooner που σχεδίασε ο Max Oertz το οποίο εξακολουθεί να υπάρχει Ο άνθρωπος για τον οποίο κτίστηκε ήταν κι αυτός διάσημος: ο Αντώνης Μπενάκης, γόνος της περίφημης Οικογένειας μεγαλεμπόρων που είχε τότε τη βάση της στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Αντίθετα με άλλες μεγάλες προσωπικότητες, που μένουν στην ιστορία τυλιγμένες με την επισημότητα του έργου τους, ο Αντώνης Μπενάκης μας είναι γνωστός όχι μόνο σαν πλούσιος μεγαλέμπορος, εθνικός ευεργέτης, πολιτικός, ιδρυτής του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος και από τα τόσα άλλα έργα και τις πρωτοβουλίες του, αλλά και σαν ένα χαρούμενο, ειλικρινές και ακέραιο παιδί. Είναι ο «Τρελλαντώνης» του ομώνυμου βιβλίου της αδελφής του, της Πηνελόπης Δέλτα, που τον λάτρευε!
Η Οικογένεια Μπενάκη έχει ρίζες από τη Μεσσηνία και τη Χίο, αλλά την εποχή που «γεννήθηκε» το Αελλώ βρισκόταν, όπως ήδη αναφέραμε, στην Αλεξάνδρεια. Ο Αντώνης Μπενάκης γεννήθηκε στην Αίγυπτο, πάντα όμως είχε το νου του στην Ελλάδα Μόλις 25 ετών, έτρεξε να καταταγεί εθελοντής στον πόλεμο του 1897 και εθελοντής ήρθε πάλι στην Ελλάδα το 1912-'13.
Ήταν γνωστή η αγάπη του για τον προσκοπισμό και τον ναυταθλητισμό. Στην Αλεξάνδρεια ήταν πρόεδρος του «Ελληνικού Ναυτικού Ομίλου Αλεξάνδρειας» (Ε.Ν.Ο.Α.).
Το Αελλώ ήταν ένα κόσμημα... Δικάταρτο, με ένα κατάστρωμα που απλωνόταν σε μήκος 30 μέτρων και είχε πλάτος πάνω από 6 μέτρα στο φαρδύτερο σημείο του, ξεδίπλωνε στον άνεμο όλη την ιστιοφορία ενός gaff rig schooner. Τα δώδεκα πόδια του βυθίσματος του και οι αριστουργηματικές γραμμές του Max Oertz του χάριζαν τη δύναμη που -χρόνια αργότερα- θα το έκαναν να διαπρέψει και σαν αγωνιστικό… Άλλωστε το ίδιο το όνομα Αελλώ, που ανήκε σε μια από τις Άρπυιες, κόρες του Θαύμαντος και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας, ίσως να ήταν ουσιαστικά μια σύντμηση της λέξης Αελλόπους, που σημαίνει αυτόν που είναι γρήγορος στα πόδια σαν τη θύελλα...
Είναι άγνωστο πότε ακριβώς το Αελλώ εγκατέλειψε τη Μεσόγειο. Οι πληροφορίες λένε ότι κάποια στιγμή αγοράστηκε από έναν βαρόνο και ναυτικό αξιωματούχο της βρετανικής αυτοκρατορίας ο οποίος ξεκίνησε με το σκάφος ένα μεγάλο ταξίδι σε πολλά μέρη του κόσμου. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το σκάφος πουλήθηκε και πάλι, ώσπου εγκαταλείφθηκε σε ένα «mud berth», αβαθές αραξοβόλι σε έναν ποταμό της Αγγλίας. Όπως λέει και η ονομασία τους, σε αυτά τα αραξοβόλια τα σκάφη, με τη χαμηλή παλίρροια, ακουμπούν στο λασπερό βυθό. Αυτό ήταν καλή τύχη για το Αελλώ: έμεινε εκεί για τέσσερις δεκαετίες, αλλά η λάσπη πάνω στην οποία ακουμπούσε διατήρησε τη γάστρα!
Και πάλι από την αρχή...
Η δεύτερη νεότητα του σκάφους ξεκίνησε το 1985. Τότε ανακάλυψε την Αελλώ ο Νεοζηλανδός Cameron Chisholm, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία της. Αγόρασε το σκάφος και ξεκίνησε εργασίες αποκατάστασης. Οι καλύτεροι ειδικοί της Βρετανίας, στο Bristol και ανακατασκευή έγινε σανίδι με σανίδι.
Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε έχει κι αυτό μια μεγάλη δική του ιστορία: ήταν ένα φορτίο burma teak που ανασύρθηκε από ένα ναυάγιο του 1917! Αυτό το σπάνιο και όμορφο ξύλο έδωσε καινούργια ζωή και γοητεία στο Αελλώ.
Μετά από μερικά ταξίδια στη Μάλτα και τη Μεσόγειο, η Αελλώ πέρασε ένα σύντομο διάστημα στην ιδιοκτησία ενός Ιταλού λάτρη της Ιστιοπλοΐας, που έκανε ταξίδια με το σκάφος στην Καραϊβική και τον Ειρηνικό περνώντας από τη Διώρυγα του Παναμά. Τη δεκαετία του '90, η Αελλώ βρίσκεται στο Maine και στο Fort Lauderdale της Φλόριντα, όπου αγοράζεται από ένα μέλος της βαθύπλουτης Οικογένειας των Ροκφέλερ. Το όμορφο σκάφος δέχεται πάλι όλες τις φροντίδες που το κάνουν ένα υπέροχο αγωνιστικό. Παίρνει μέρος σε διεθνείς ιστιοδρομίες, κερδίζοντας αρκετούς τίτλους. Οι ακτές της Αμερικής, και αρκετά ταξίδια στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, συνθέτουν τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις... Η ομορφιά, η ευγενική καταγωγή και οι επιδόσεις της τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Το 1997, στην «επανέκδοση» του πρώτου επίσημου Transatlantic Race του 1905, το Αελλώ φιλοξενεί την κύρια κάμερα που φιλμάρει τον αγώνα...
Η επιστροφή
Και επιτέλους, πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, η Ιστορία του Αελλώ διασταυρώθηκε με τα βήματα του νέου του ιδιοκτήτη, του ανθρώπου που έμελλε να το οδηγήσει πίσω στη Μεσόγειο και την Ελλάδα.. Ο Ίωνας Βαρουξάκης είχε από καιρό στο νου του να αγοράσει ένα Ιστιοπλοϊκό σκάφος, είχε μάλιστα ξεκινήσει με την ιδέα να πάρει ένα παραδοσιακό καΐκι. Κάποια στιγμή έμαθε για το Αελλώ. Πήγε να το δει στο Fort Lauderdale και αμέσως κατάλαβε ότι είχε βρει αυτό που ζητούσε. «Μόλις έβαλε το πόδι του στο σκάφος ήξερε...» λέει στο YMS ο αδελφός του, Αλέξης. «Ήταν η χημεία».
Το σκάφος ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση, ώστε οι διαπραγματεύσεις να κρατήσουν μήνες. Τελικά, η Αελλώ ήταν έτοιμη για το ταξίδι της επιστροφής. Η μεταφορά της από την Αμερική ως την Ευρώπη έγινε μέσα σε πλωτή δεξαμενή και ο νέος της ιδιοκτήτης πήγε να την παραλάβει και να την φέρει στη συνέχεια από τη Γαλλία στην Ελλάδα.
Μετά από περισσότερα από εβδομήντα χρόνια περιπλανήσεων και περιπετειών, το Αελλώ είχε ξαναγυρίσει στη Μεσόγειο.
Ένα μπαλκόνι στο νερό
Όταν βγαίνει από το λιμάνι και ανοίγει τα πανιά, το Αελλώ δίνει μια απίστευτη αίσθηση επαφής με τη θάλασσα. Αντίθετα με τα περισσότερα σύγχρονα σκάφη, ο χώρος στο κατάστρωμα είναι τεράστιος και το χαμηλό παραπέτο μοιάζει απλά με ένα μπαλκόνι πάνω στο νερό...
Η αίσθηση στο ντεκ είναι εκπληκτική. «Όταν κάναμε τη φωτογράφηση έρχονταν κάποια δελφινάκια, σχεδόν τα αγγίζαμε» λέει ο Αλέξανδρος Βαρουξάκης. «Έχεις την αίσθηση της θάλασσας. Μπορείς να ξαπλώσεις και στο δίχτυ...». Είναι η τρίτη χρονιά που το Αελλώ έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, και το χειμώνα οι νέοι ιδιοκτήτες έκαναν με τη σειρά τους εκτεταμένες εργασίες στο σκάφος για να αναδείξουν όλη την κλασική του ομορφιά.
Το Αελλώ έχει διατηρήσει μεταξύ άλλων τα αυθεντικά μπρούντζινα εξαρτήματά του. Ανάμεσα σε άλλα παλιά αντικείμενα είναι και ένα μικρό tender με τα κουπιά του. Όποια κομμάτια της διακόσμησης δεν είναι αυθεντικά ή παλιά, διαλέχτηκαν για να ταιριάζουν στην κλασική ατμόσφαιρα του Αελλώ. Στη θάλασσα το σκάφος ταξιδεύει πολύ γρήγορο. Ο καπετάνιος και το πλήρωμα συνδυάζουν τα πέντε αυτόματα βιντζιρέλα με τα διάφορα πανιά. Η ανακατασκευή ολόκληρου του rigging, που έγινε μετά από αυτήν του σκάφους από τον Σπένσερ, διατηρεί όλες τις λεπτομέρειες του αυθεντικού εξαρτισμού.
Ρωτάμε τον καπετάνιο του Αελλώ πώς είναι η αίσθηση της πλεύσης με ένα τόσο ξεχωριστό σκάφος. «Απίθανη», απαντά. «Καταρχήν είναι σαν να είσαι σε ταινία! Το σκάφος είναι ταξιδιάρικο, ταξιδεύει ωραία ακόμα και με λίγο αέρα. Έχει πολύ καλή υδροδυναμική, μεγάλη αδράνεια, δε σταματά στο κύμα...».
«Έχει ψυχή αυτό το σκάφος» συμφωνεί και ο Αλέξης Βαρουξάκης. «Εγώ, ας πούμε, πήρε χρόνο να τη μάθω. Ο αδελφός μου την αισθάνεται. Είναι πεισματάρα, σου κάνει κόλπα πού και πού. Πρέπει, να την καταλάβεις, να την αγαπήσεις. Αυτό που νιώθουμε κι οι δυο είναι ότι το Αελλώ πήρε επιτέλους μια ανάσα, είπε αχ... επιστροφή στα πάτρια ύδατα. Κι αυτό πιστεύω ότι το αισθάνεται και το σκάφος!».
Η Aελλώ και το... αλφάβητο
O Αντώνης Μπενάκης είχε τόση αγάπη για το όνομα «Αελλώ», ώστε έδωσε την ονομασία Αελλώ Β στη θαλαμηγό που απέκτησε μετά το πρώτο Αελλώ. Το σκάφος εκείνο, ένα τρικάταρτο schooner κατασκευής Camper & Nicholson, βυθίστηκε δυστυχώς κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Πειραιά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν Aello Beta συναντάμε όμως και το πρώτο Αελλώ, μετά την ανακατασκευή του...
πηγή: «Ρετρό» – Σοφία Λοβέρδου, YACHTS MOTOR & SAILING, ΤΕΥΧΟΣ 56, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2007
δείτε το video
www.ymo.gr/portal/index.php?categoryid=69&p2_articleid=470
Αελλώ, επιστροφή στα πάτρια ύδατα
Ήταν η θαλαμηγός που έφτιαξε το 1921 ο διάσημος Max Oertz για τον Αντώνη Μπενάκn.
Περιπλανήθηκε στον κόσμο, συνάντησε ανθρώπους που την ερωτεύθηκαν και την έσωσαν, έδωσε (κυριολεκτικά) τους δικούς της αγώνες και τώρα είναι πάλι εδώ, ένα πανέμορφο κλασικό σκάφος που χαίρεται τον ήλιο και τους ανέμους της Μεσογείου. Όσο και να περιπλανιέται κανείς στις θάλασσες, σπάνια θα συναντήσει κάποιο από τα λεγόμενα «κλασικά» ιστιοπλοϊκά σκάφη. Στην Ελλάδα, έχουμε πια τη χαρά να συναντάμε το Αελλώ. Ένα σκάφος που νίκησε το χρόνο για να γυρίσει πάλι εδώ, κουβαλώντας στις όμορφες γραμμές του ένα άρωμα από άλλες εποχές κι ιστορικές μνήμες...
Το Αελλώ σχεδιάστηκε το 1919 και καθελκύστηκε το 1921 στο Αμβούργο από τον Max Oertz. Ο Oetrz, που εκτός από διασημότερος, ίσως, σχεδιαστής της εποχής του ήταν γνωστός και σαν εφευρέτης, είχε χτίσει τα περίφημα σκάφη Germania και Meteor lV και V για τον Γερμανό Κάιζερ Γουλιέλμο Β', Το Meteor lV ανταγωνίστηκε το περίφημο Britannia του βασιλιά της Αγγλίας Γεωργίου Ε' και χρησιμοποιήθηκε σαν πολεμικό εργαλείο από τον Κάιζερ. Ο Γερμανός αυτοκράτορα ς έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ναυτικών ομίλων και στο ξεκίνημα διεθνών ιστιοδρομιών.
Το Αελλώ ήταν αδελφό σκάφος του Meteor lV και, σήμερα, είναι το μοναδικό από τα μεγάλα schooner που σχεδίασε ο Max Oertz το οποίο εξακολουθεί να υπάρχει Ο άνθρωπος για τον οποίο κτίστηκε ήταν κι αυτός διάσημος: ο Αντώνης Μπενάκης, γόνος της περίφημης Οικογένειας μεγαλεμπόρων που είχε τότε τη βάση της στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Αντίθετα με άλλες μεγάλες προσωπικότητες, που μένουν στην ιστορία τυλιγμένες με την επισημότητα του έργου τους, ο Αντώνης Μπενάκης μας είναι γνωστός όχι μόνο σαν πλούσιος μεγαλέμπορος, εθνικός ευεργέτης, πολιτικός, ιδρυτής του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος και από τα τόσα άλλα έργα και τις πρωτοβουλίες του, αλλά και σαν ένα χαρούμενο, ειλικρινές και ακέραιο παιδί. Είναι ο «Τρελλαντώνης» του ομώνυμου βιβλίου της αδελφής του, της Πηνελόπης Δέλτα, που τον λάτρευε!
Η Οικογένεια Μπενάκη έχει ρίζες από τη Μεσσηνία και τη Χίο, αλλά την εποχή που «γεννήθηκε» το Αελλώ βρισκόταν, όπως ήδη αναφέραμε, στην Αλεξάνδρεια. Ο Αντώνης Μπενάκης γεννήθηκε στην Αίγυπτο, πάντα όμως είχε το νου του στην Ελλάδα Μόλις 25 ετών, έτρεξε να καταταγεί εθελοντής στον πόλεμο του 1897 και εθελοντής ήρθε πάλι στην Ελλάδα το 1912-'13.
Ήταν γνωστή η αγάπη του για τον προσκοπισμό και τον ναυταθλητισμό. Στην Αλεξάνδρεια ήταν πρόεδρος του «Ελληνικού Ναυτικού Ομίλου Αλεξάνδρειας» (Ε.Ν.Ο.Α.).
Το Αελλώ ήταν ένα κόσμημα... Δικάταρτο, με ένα κατάστρωμα που απλωνόταν σε μήκος 30 μέτρων και είχε πλάτος πάνω από 6 μέτρα στο φαρδύτερο σημείο του, ξεδίπλωνε στον άνεμο όλη την ιστιοφορία ενός gaff rig schooner. Τα δώδεκα πόδια του βυθίσματος του και οι αριστουργηματικές γραμμές του Max Oertz του χάριζαν τη δύναμη που -χρόνια αργότερα- θα το έκαναν να διαπρέψει και σαν αγωνιστικό… Άλλωστε το ίδιο το όνομα Αελλώ, που ανήκε σε μια από τις Άρπυιες, κόρες του Θαύμαντος και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας, ίσως να ήταν ουσιαστικά μια σύντμηση της λέξης Αελλόπους, που σημαίνει αυτόν που είναι γρήγορος στα πόδια σαν τη θύελλα...
Είναι άγνωστο πότε ακριβώς το Αελλώ εγκατέλειψε τη Μεσόγειο. Οι πληροφορίες λένε ότι κάποια στιγμή αγοράστηκε από έναν βαρόνο και ναυτικό αξιωματούχο της βρετανικής αυτοκρατορίας ο οποίος ξεκίνησε με το σκάφος ένα μεγάλο ταξίδι σε πολλά μέρη του κόσμου. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το σκάφος πουλήθηκε και πάλι, ώσπου εγκαταλείφθηκε σε ένα «mud berth», αβαθές αραξοβόλι σε έναν ποταμό της Αγγλίας. Όπως λέει και η ονομασία τους, σε αυτά τα αραξοβόλια τα σκάφη, με τη χαμηλή παλίρροια, ακουμπούν στο λασπερό βυθό. Αυτό ήταν καλή τύχη για το Αελλώ: έμεινε εκεί για τέσσερις δεκαετίες, αλλά η λάσπη πάνω στην οποία ακουμπούσε διατήρησε τη γάστρα!
Και πάλι από την αρχή...
Η δεύτερη νεότητα του σκάφους ξεκίνησε το 1985. Τότε ανακάλυψε την Αελλώ ο Νεοζηλανδός Cameron Chisholm, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία της. Αγόρασε το σκάφος και ξεκίνησε εργασίες αποκατάστασης. Οι καλύτεροι ειδικοί της Βρετανίας, στο Bristol και ανακατασκευή έγινε σανίδι με σανίδι.
Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε έχει κι αυτό μια μεγάλη δική του ιστορία: ήταν ένα φορτίο burma teak που ανασύρθηκε από ένα ναυάγιο του 1917! Αυτό το σπάνιο και όμορφο ξύλο έδωσε καινούργια ζωή και γοητεία στο Αελλώ.
Μετά από μερικά ταξίδια στη Μάλτα και τη Μεσόγειο, η Αελλώ πέρασε ένα σύντομο διάστημα στην ιδιοκτησία ενός Ιταλού λάτρη της Ιστιοπλοΐας, που έκανε ταξίδια με το σκάφος στην Καραϊβική και τον Ειρηνικό περνώντας από τη Διώρυγα του Παναμά. Τη δεκαετία του '90, η Αελλώ βρίσκεται στο Maine και στο Fort Lauderdale της Φλόριντα, όπου αγοράζεται από ένα μέλος της βαθύπλουτης Οικογένειας των Ροκφέλερ. Το όμορφο σκάφος δέχεται πάλι όλες τις φροντίδες που το κάνουν ένα υπέροχο αγωνιστικό. Παίρνει μέρος σε διεθνείς ιστιοδρομίες, κερδίζοντας αρκετούς τίτλους. Οι ακτές της Αμερικής, και αρκετά ταξίδια στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, συνθέτουν τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις... Η ομορφιά, η ευγενική καταγωγή και οι επιδόσεις της τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Το 1997, στην «επανέκδοση» του πρώτου επίσημου Transatlantic Race του 1905, το Αελλώ φιλοξενεί την κύρια κάμερα που φιλμάρει τον αγώνα...
Η επιστροφή
Και επιτέλους, πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, η Ιστορία του Αελλώ διασταυρώθηκε με τα βήματα του νέου του ιδιοκτήτη, του ανθρώπου που έμελλε να το οδηγήσει πίσω στη Μεσόγειο και την Ελλάδα.. Ο Ίωνας Βαρουξάκης είχε από καιρό στο νου του να αγοράσει ένα Ιστιοπλοϊκό σκάφος, είχε μάλιστα ξεκινήσει με την ιδέα να πάρει ένα παραδοσιακό καΐκι. Κάποια στιγμή έμαθε για το Αελλώ. Πήγε να το δει στο Fort Lauderdale και αμέσως κατάλαβε ότι είχε βρει αυτό που ζητούσε. «Μόλις έβαλε το πόδι του στο σκάφος ήξερε...» λέει στο YMS ο αδελφός του, Αλέξης. «Ήταν η χημεία».
Το σκάφος ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση, ώστε οι διαπραγματεύσεις να κρατήσουν μήνες. Τελικά, η Αελλώ ήταν έτοιμη για το ταξίδι της επιστροφής. Η μεταφορά της από την Αμερική ως την Ευρώπη έγινε μέσα σε πλωτή δεξαμενή και ο νέος της ιδιοκτήτης πήγε να την παραλάβει και να την φέρει στη συνέχεια από τη Γαλλία στην Ελλάδα.
Μετά από περισσότερα από εβδομήντα χρόνια περιπλανήσεων και περιπετειών, το Αελλώ είχε ξαναγυρίσει στη Μεσόγειο.
Ένα μπαλκόνι στο νερό
Όταν βγαίνει από το λιμάνι και ανοίγει τα πανιά, το Αελλώ δίνει μια απίστευτη αίσθηση επαφής με τη θάλασσα. Αντίθετα με τα περισσότερα σύγχρονα σκάφη, ο χώρος στο κατάστρωμα είναι τεράστιος και το χαμηλό παραπέτο μοιάζει απλά με ένα μπαλκόνι πάνω στο νερό...
Η αίσθηση στο ντεκ είναι εκπληκτική. «Όταν κάναμε τη φωτογράφηση έρχονταν κάποια δελφινάκια, σχεδόν τα αγγίζαμε» λέει ο Αλέξανδρος Βαρουξάκης. «Έχεις την αίσθηση της θάλασσας. Μπορείς να ξαπλώσεις και στο δίχτυ...». Είναι η τρίτη χρονιά που το Αελλώ έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, και το χειμώνα οι νέοι ιδιοκτήτες έκαναν με τη σειρά τους εκτεταμένες εργασίες στο σκάφος για να αναδείξουν όλη την κλασική του ομορφιά.
Το Αελλώ έχει διατηρήσει μεταξύ άλλων τα αυθεντικά μπρούντζινα εξαρτήματά του. Ανάμεσα σε άλλα παλιά αντικείμενα είναι και ένα μικρό tender με τα κουπιά του. Όποια κομμάτια της διακόσμησης δεν είναι αυθεντικά ή παλιά, διαλέχτηκαν για να ταιριάζουν στην κλασική ατμόσφαιρα του Αελλώ. Στη θάλασσα το σκάφος ταξιδεύει πολύ γρήγορο. Ο καπετάνιος και το πλήρωμα συνδυάζουν τα πέντε αυτόματα βιντζιρέλα με τα διάφορα πανιά. Η ανακατασκευή ολόκληρου του rigging, που έγινε μετά από αυτήν του σκάφους από τον Σπένσερ, διατηρεί όλες τις λεπτομέρειες του αυθεντικού εξαρτισμού.
Ρωτάμε τον καπετάνιο του Αελλώ πώς είναι η αίσθηση της πλεύσης με ένα τόσο ξεχωριστό σκάφος. «Απίθανη», απαντά. «Καταρχήν είναι σαν να είσαι σε ταινία! Το σκάφος είναι ταξιδιάρικο, ταξιδεύει ωραία ακόμα και με λίγο αέρα. Έχει πολύ καλή υδροδυναμική, μεγάλη αδράνεια, δε σταματά στο κύμα...».
«Έχει ψυχή αυτό το σκάφος» συμφωνεί και ο Αλέξης Βαρουξάκης. «Εγώ, ας πούμε, πήρε χρόνο να τη μάθω. Ο αδελφός μου την αισθάνεται. Είναι πεισματάρα, σου κάνει κόλπα πού και πού. Πρέπει, να την καταλάβεις, να την αγαπήσεις. Αυτό που νιώθουμε κι οι δυο είναι ότι το Αελλώ πήρε επιτέλους μια ανάσα, είπε αχ... επιστροφή στα πάτρια ύδατα. Κι αυτό πιστεύω ότι το αισθάνεται και το σκάφος!».
Η Aελλώ και το... αλφάβητο
O Αντώνης Μπενάκης είχε τόση αγάπη για το όνομα «Αελλώ», ώστε έδωσε την ονομασία Αελλώ Β στη θαλαμηγό που απέκτησε μετά το πρώτο Αελλώ. Το σκάφος εκείνο, ένα τρικάταρτο schooner κατασκευής Camper & Nicholson, βυθίστηκε δυστυχώς κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Πειραιά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν Aello Beta συναντάμε όμως και το πρώτο Αελλώ, μετά την ανακατασκευή του...
πηγή: «Ρετρό» – Σοφία Λοβέρδου, YACHTS MOTOR & SAILING, ΤΕΥΧΟΣ 56, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2007
δείτε το video
www.ymo.gr/portal/index.php?categoryid=69&p2_articleid=470
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007
μάθημα ηθικής!!!
Ένα κείμενο, που διάβασα και μου άρεσε... είπα λοιπόν να το μεταφέρω εδώ, για να το διαβάσετε... μακριά από μπλε, πράσινους, κόκκινους και όποιους άλλους χρωματισμούς... σίγουρα "κολλάει" παντού!!!
Ένα μάθημα ηθικής που λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία...
Ένας «τσάρος» που έμενε σε υπόγειο
Tου Νίκου Νικολάου > http://www.kathimerini.gr/
Τον Νοέμβριο του 1974 ύστερα από τον εκλογικό θρίαμβο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (κέρδισε με 54% των ψήφων) ο Παναγής Παπαληγούρας επέστρεφε στο υπουργείο Συντονισμού (έτσι ονομαζόταν τότε το σημερινό υπουργείο Οικονομίας) το οποίο είχε ήδη διευθύνει δύο φορές στα χρόνια πριν από τη δικτατορία (στις περιόδους 1954 - 55 και 1961 - 63). Οικονομικός συντάκτης τότε της «Καθημερινής» κέρδισα την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Παναγή με την αρθρογραφία μου και ένα πρωινό στα μέσα του Δεκέμβρη μου λέει: «Νίκο, να έρθεις το βράδυ στο σπίτι να φάμε και να συζητήσουμε. Θα μαγειρέψει η Μπούμπα» (ήταν η σύζυγός του Ανδρομάχη Κοριζή, μια αρχόντισσα, κόρη πρωθυπουργού).
Τον ευχαρίστησα και βγαίνοντας από το γραφείο του ρώτησα τη γραμματέα του, την κ. Τσούκα, πού ήταν το σπίτι του υπουργού. Μου είπε Καρνεάδου 28. Το βράδυ ήμουν εκεί και πήγα να πάρω το ασανσέρ ρωτώντας τον θυρωρό σε ποιον όροφο έμενε ο κ. υπουργός. Ο τελευταίος με ύφος μου έδειξε κάτι σκάλες στα δεξιά του και μου είπε «κατέβα κάτω». Έκπληκτος κατέβηκα αρκετά σκαλοπάτια για να βρεθώ μέσα σε ένα μικρό και φροντισμένο καλαίσθητα διαμέρισμα 2 1/2 δωματίων, ένα από τα οποία ήταν το γραφείο του Παναγή Παπαληγούρα, με πλήθος τα αγαπημένα του βιβλία για φιλοσοφία και μαθηματικά.
Δεν είχα δειπνήσει βέβαια σε όλα τα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας, αλλά η αίσθηση ότι ο τότε τσάρος της οικονομίας («κράτησέ μου τον πληθωρισμό κάτω από το 5%, του έλεγε ο Καραμανλής, και κάνε ό,τι θέλεις με την οικονομία»), ο υπουργός, που στα προδικτατορικά χρόνια είχε βάλει την υπογραφή του στις μεγαλύτερες συμβάσεις που άλλαξαν την πορεία της χώρας (Αλουμίνιο, Διυλιστήρια Πετρελαίου, Ναυπηγεία, Ολυμπιακή Αεροπορία, Χημικά Λιπάσματα), σε επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, ζούσε στριμωγμένος σε ένα υπόγειο, ήταν τόσο συγκλονιστική ώστε θα την καταθέτω πάντοτε σαν μαρτυρία του ήθους ενός μεγάλου πολιτικού. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, μπορεί να πει με ολίγη ειρωνεία ο σύγχρονος γιάπης! Δεν είναι, όμως, έτσι! Ο Παπαληγούρας, ο Ράλλης, ο Αβέρωφ, ο Ζίγδης, ο Μαρκεζίνης και πολλοί άλλοι της εποχής τους, ανάλωσαν στη διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας τις μεγάλες οικογενειακές τους περιουσίες. Πάλεψαν στην πολιτική από φιλοδοξία, ακόμη και από φιλαρχία, αλλά ποτέ για να πλουτίσουν από το δημόσιο χρήμα, ενώ σήμερα αρκετοί ανεπάγγελτοι μπαίνουν στην πολιτική για να πλουτίσουν.
Και αυτή η στάση των παλαιών, χωρίς να θέλω να κάνω μάθημα ηθικής, νομίζω ότι συνιστά μια συμπεριφορά που προσδιόρισε και την πορεία της οικονομίας και της χώρας. Μπορεί η σκανδαλολογία να ανθούσε και τότε (βλέπε τα περί βραχωδών οικοπέδων του Καραμανλή), πιθανόν κάποιοι στο περιβάλλον των υπουργών να μάζεψαν λεφτά από έργα και προμήθειες, αλλά τα μεγάλα βιομηχανικά και άλλα έργα που έβγαλαν την Ελλάδα από την υπανάπτυξη και έδωσαν δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους, δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν αν τις σχετικές συμβάσεις δεν τις υπέγραφαν πολιτικοί σαν τον Παπαληγούρα, τον Πρωτοπαπαδάκη, τον Ράλλη κ.ά., που ήσαν υπεράνω πάσης υποψίας και η προσωπική εντιμότητα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την αντιπολίτευση και ειδικά την Αριστερά!
Τα μεγάλα συμφέροντα ήσαν και τότε πανίσχυρα και ο Ωνάσης συγκρουόταν με τον Νιάρχο, ο Μποδοσάκης με τον Ανδρεάδη κ.λ.π. για το ποιος θα κάνει τις συγκεκριμένες επενδύσεις, ποτέ κανένας όμως από αυτούς δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι ο Παπαληγούρας ευνόησε τον έναν εις βάρος του άλλου.
Ίσως λοιπόν σήμερα η υπόμνηση για το υπόγειο του Παπαληγούρα να έχει αξία όχι μόνο ηθική, αλλά προπαντός πολιτική, σε μια εποχή που υπουργοί, με δύο ή τρία χρόνια μόλις θητεία, χτίζουν βίλες στην Εκάλη και εξοχικά στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά.
Ο σημερινός υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης ονόμασε πριν από ένα μήνα τη μεγάλη αίθουσα συσκέψεων του 6ου ορόφου του υπουργείου στην πλατεία Συντάγματος, αίθουσα Παναγή Παπαληγούρα και την κόσμησε με τα πορτρέτα όλων των πολιτικών που κατείχαν αυτό το δύσκολο χαρτοφυλάκιο μετά τη μεταπολίτευση, και πρόθεσή του είναι να προσκαλεί κατά τακτά διαστήματα τους επιζώντες, για να συζητούν γενικότερα θέματα για την πορεία της οικονομίας. Η πρωτοβουλία αυτή για την απόδοση τιμής και σεβασμού στον Παναγή Παπαληγούρα, τον υπουργό που έκανε πράξη τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό του Καραμανλή, είναι αξιέπαινη και συμβολική για μια εποχή που δυστυχώς δεν έχει συγκρατήσει τις ηθικές αρετές του Κορίνθιου πολιτικού, που έφυγε πρόωρα το ’93 χτυπημένος από βαριά αρρώστια για την αντιμετώπιση της οποίας η γυναίκα του πούλησε ό,τι περιουσιακό στοιχείο τους είχε απομείνει.
Ένα μάθημα ηθικής που λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία...
Ένας «τσάρος» που έμενε σε υπόγειο
Tου Νίκου Νικολάου > http://www.kathimerini.gr/
Τον Νοέμβριο του 1974 ύστερα από τον εκλογικό θρίαμβο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (κέρδισε με 54% των ψήφων) ο Παναγής Παπαληγούρας επέστρεφε στο υπουργείο Συντονισμού (έτσι ονομαζόταν τότε το σημερινό υπουργείο Οικονομίας) το οποίο είχε ήδη διευθύνει δύο φορές στα χρόνια πριν από τη δικτατορία (στις περιόδους 1954 - 55 και 1961 - 63). Οικονομικός συντάκτης τότε της «Καθημερινής» κέρδισα την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Παναγή με την αρθρογραφία μου και ένα πρωινό στα μέσα του Δεκέμβρη μου λέει: «Νίκο, να έρθεις το βράδυ στο σπίτι να φάμε και να συζητήσουμε. Θα μαγειρέψει η Μπούμπα» (ήταν η σύζυγός του Ανδρομάχη Κοριζή, μια αρχόντισσα, κόρη πρωθυπουργού).
Τον ευχαρίστησα και βγαίνοντας από το γραφείο του ρώτησα τη γραμματέα του, την κ. Τσούκα, πού ήταν το σπίτι του υπουργού. Μου είπε Καρνεάδου 28. Το βράδυ ήμουν εκεί και πήγα να πάρω το ασανσέρ ρωτώντας τον θυρωρό σε ποιον όροφο έμενε ο κ. υπουργός. Ο τελευταίος με ύφος μου έδειξε κάτι σκάλες στα δεξιά του και μου είπε «κατέβα κάτω». Έκπληκτος κατέβηκα αρκετά σκαλοπάτια για να βρεθώ μέσα σε ένα μικρό και φροντισμένο καλαίσθητα διαμέρισμα 2 1/2 δωματίων, ένα από τα οποία ήταν το γραφείο του Παναγή Παπαληγούρα, με πλήθος τα αγαπημένα του βιβλία για φιλοσοφία και μαθηματικά.
Δεν είχα δειπνήσει βέβαια σε όλα τα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας, αλλά η αίσθηση ότι ο τότε τσάρος της οικονομίας («κράτησέ μου τον πληθωρισμό κάτω από το 5%, του έλεγε ο Καραμανλής, και κάνε ό,τι θέλεις με την οικονομία»), ο υπουργός, που στα προδικτατορικά χρόνια είχε βάλει την υπογραφή του στις μεγαλύτερες συμβάσεις που άλλαξαν την πορεία της χώρας (Αλουμίνιο, Διυλιστήρια Πετρελαίου, Ναυπηγεία, Ολυμπιακή Αεροπορία, Χημικά Λιπάσματα), σε επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, ζούσε στριμωγμένος σε ένα υπόγειο, ήταν τόσο συγκλονιστική ώστε θα την καταθέτω πάντοτε σαν μαρτυρία του ήθους ενός μεγάλου πολιτικού. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, μπορεί να πει με ολίγη ειρωνεία ο σύγχρονος γιάπης! Δεν είναι, όμως, έτσι! Ο Παπαληγούρας, ο Ράλλης, ο Αβέρωφ, ο Ζίγδης, ο Μαρκεζίνης και πολλοί άλλοι της εποχής τους, ανάλωσαν στη διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας τις μεγάλες οικογενειακές τους περιουσίες. Πάλεψαν στην πολιτική από φιλοδοξία, ακόμη και από φιλαρχία, αλλά ποτέ για να πλουτίσουν από το δημόσιο χρήμα, ενώ σήμερα αρκετοί ανεπάγγελτοι μπαίνουν στην πολιτική για να πλουτίσουν.
Και αυτή η στάση των παλαιών, χωρίς να θέλω να κάνω μάθημα ηθικής, νομίζω ότι συνιστά μια συμπεριφορά που προσδιόρισε και την πορεία της οικονομίας και της χώρας. Μπορεί η σκανδαλολογία να ανθούσε και τότε (βλέπε τα περί βραχωδών οικοπέδων του Καραμανλή), πιθανόν κάποιοι στο περιβάλλον των υπουργών να μάζεψαν λεφτά από έργα και προμήθειες, αλλά τα μεγάλα βιομηχανικά και άλλα έργα που έβγαλαν την Ελλάδα από την υπανάπτυξη και έδωσαν δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους, δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν αν τις σχετικές συμβάσεις δεν τις υπέγραφαν πολιτικοί σαν τον Παπαληγούρα, τον Πρωτοπαπαδάκη, τον Ράλλη κ.ά., που ήσαν υπεράνω πάσης υποψίας και η προσωπική εντιμότητα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την αντιπολίτευση και ειδικά την Αριστερά!
Τα μεγάλα συμφέροντα ήσαν και τότε πανίσχυρα και ο Ωνάσης συγκρουόταν με τον Νιάρχο, ο Μποδοσάκης με τον Ανδρεάδη κ.λ.π. για το ποιος θα κάνει τις συγκεκριμένες επενδύσεις, ποτέ κανένας όμως από αυτούς δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι ο Παπαληγούρας ευνόησε τον έναν εις βάρος του άλλου.
Ίσως λοιπόν σήμερα η υπόμνηση για το υπόγειο του Παπαληγούρα να έχει αξία όχι μόνο ηθική, αλλά προπαντός πολιτική, σε μια εποχή που υπουργοί, με δύο ή τρία χρόνια μόλις θητεία, χτίζουν βίλες στην Εκάλη και εξοχικά στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά.
Ο σημερινός υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης ονόμασε πριν από ένα μήνα τη μεγάλη αίθουσα συσκέψεων του 6ου ορόφου του υπουργείου στην πλατεία Συντάγματος, αίθουσα Παναγή Παπαληγούρα και την κόσμησε με τα πορτρέτα όλων των πολιτικών που κατείχαν αυτό το δύσκολο χαρτοφυλάκιο μετά τη μεταπολίτευση, και πρόθεσή του είναι να προσκαλεί κατά τακτά διαστήματα τους επιζώντες, για να συζητούν γενικότερα θέματα για την πορεία της οικονομίας. Η πρωτοβουλία αυτή για την απόδοση τιμής και σεβασμού στον Παναγή Παπαληγούρα, τον υπουργό που έκανε πράξη τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό του Καραμανλή, είναι αξιέπαινη και συμβολική για μια εποχή που δυστυχώς δεν έχει συγκρατήσει τις ηθικές αρετές του Κορίνθιου πολιτικού, που έφυγε πρόωρα το ’93 χτυπημένος από βαριά αρρώστια για την αντιμετώπιση της οποίας η γυναίκα του πούλησε ό,τι περιουσιακό στοιχείο τους είχε απομείνει.
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007
ημέρα των ζώων
μία καταπληκτική γελοιογραφία του arka στο εξώφυλλο της ATHENSvoice για την ημέρα των ζώων... (λίγο παλιά, αλλά κάθε μέρα επίκαιρη)
αφιερωμένη σε όλα τα ζώα και μη...
(- μα γιατί αφήσαμε τον άνθρωπο να γίνει αφεντικό του πλανήτη;
- γιατί κανένας άλλος δεν δεχόταν τη θέση)
Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007
σχόλια... απόψεις... κρίσεις...
Για όσους κάνετε τον κόπο και διαβάζεται όλα αυτά τα κακά και καλά που έχω την "όρεξη", ή που αναγκάζομαι να γράψω, λόγω διαφορετικής άποψης, θα επιθυμούσα να μου τα σχολιάζετε με δύο κουβέντες... εκ των προτέρων, ευχαριστώ για τον κόπο!!!
η έκτακτη γ.σ. πλησιάζει...
Διαβάζω από το
ΦΕΚ Α'26 - 17/2/1999
ΠΡΟΕ∆ΡΙΚΟ ∆ΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ'ΑΡΙΘΜ.27
Περί εγκρίσεως Οργανισµού του Σώµατος Ελλήνων Προσκόπων,
Άρθρο 6 Γενική Συνέλευση
"4. α) Η Γενική Συνέλευση βρίσκεται σε απαρτία όταν τα παρόντα µέλη είναι περισσότερα από τα απόντα. Προς τούτο υπολογίζονται µόνο τα µέλη που έχουν πληρώσει τη συνδροµή τους έως την ηµέρα της συνεδρίασης. Εάν τα παρευρισκόµενα µέλη που έχουν εξοφλήσει όλες τις συνδροµές τους είναι περισσότερα από εκείνα που τις έχουν µεν εξοφλήσει αλλά δεν παρευρίσκονται η Γ.Σ. βρίσκεται σε απαρτία. Αν δεν γίνει απαρτία η συνεδρίαση επαναλαµβάνεται την επόµενη ηµέρα, στον ίδιο τόπο και σε ώρα που καθορίζεται µε την πρόσκληση οπότε θεωρείται απαρτία οσαδήποτε µέλη κι' αν είναι παρόντα.
6.α) Αποφάσεις σχετικές με την τροποποίηση του παρόντος Οργανισμού καθώς και αποφάσεις επί προσφυγής μέλους της Γ.Σ. κατά της διαγραφής του παίρνονται με πλειοψηφία των τριών τετάρτων (3/4) του αριθμού των μελών που ψήφισαν και μόνον αν ψήφισαν τουλάχιστον εκατό μέλη."
Και σκέφτομαι και λέω - γράφω... αυτό θέλουμε τελικά από τη γενική συνέλευση των 450+ μελών;;; Να έρθουν μόνο 100;;; για να εγκριθούν οι αλλαγές που κάποιοι θέλουν;;; Μήπως πρέπει κάπως να αντιδράσουμε ως μέλη της γ.σ.;;; Εκτός πάλι, αν θέλουμε την ησυχία μας και την βολή μας και "έλα μωρέ" εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα;;;
Οι φίλες μου, οι γνωστές οι δύο κυρίες, οι φήμες και οι διαδόσεις και να προσθέσω και μία τρίτη κυρία στην παρέα τους, οι κακές οι γλώσσες, λένε ότι έχουν δρομολογηθεί ενέργειες ώστε οι βαθμοφόροι να έρθουν κατ' ευθείαν το Σάββατο. Γιατί άραγε;;; Οι σκέψεις, οι κακές, αλλά γιατί όχι και οι καλές δικές σας...
Εγώ θα ευχηθώ μόνο ότι γίνει αυτό το Σάββατο, γιατί την Παρασκευή την έχω ξεχάσει, να γίνει για καλό του Σ.Ε.Π. και την κίνησης γενικότερα!!!
ΦΕΚ Α'26 - 17/2/1999
ΠΡΟΕ∆ΡΙΚΟ ∆ΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ'ΑΡΙΘΜ.27
Περί εγκρίσεως Οργανισµού του Σώµατος Ελλήνων Προσκόπων,
Άρθρο 6 Γενική Συνέλευση
"4. α) Η Γενική Συνέλευση βρίσκεται σε απαρτία όταν τα παρόντα µέλη είναι περισσότερα από τα απόντα. Προς τούτο υπολογίζονται µόνο τα µέλη που έχουν πληρώσει τη συνδροµή τους έως την ηµέρα της συνεδρίασης. Εάν τα παρευρισκόµενα µέλη που έχουν εξοφλήσει όλες τις συνδροµές τους είναι περισσότερα από εκείνα που τις έχουν µεν εξοφλήσει αλλά δεν παρευρίσκονται η Γ.Σ. βρίσκεται σε απαρτία. Αν δεν γίνει απαρτία η συνεδρίαση επαναλαµβάνεται την επόµενη ηµέρα, στον ίδιο τόπο και σε ώρα που καθορίζεται µε την πρόσκληση οπότε θεωρείται απαρτία οσαδήποτε µέλη κι' αν είναι παρόντα.
6.α) Αποφάσεις σχετικές με την τροποποίηση του παρόντος Οργανισμού καθώς και αποφάσεις επί προσφυγής μέλους της Γ.Σ. κατά της διαγραφής του παίρνονται με πλειοψηφία των τριών τετάρτων (3/4) του αριθμού των μελών που ψήφισαν και μόνον αν ψήφισαν τουλάχιστον εκατό μέλη."
Και σκέφτομαι και λέω - γράφω... αυτό θέλουμε τελικά από τη γενική συνέλευση των 450+ μελών;;; Να έρθουν μόνο 100;;; για να εγκριθούν οι αλλαγές που κάποιοι θέλουν;;; Μήπως πρέπει κάπως να αντιδράσουμε ως μέλη της γ.σ.;;; Εκτός πάλι, αν θέλουμε την ησυχία μας και την βολή μας και "έλα μωρέ" εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα;;;
Οι φίλες μου, οι γνωστές οι δύο κυρίες, οι φήμες και οι διαδόσεις και να προσθέσω και μία τρίτη κυρία στην παρέα τους, οι κακές οι γλώσσες, λένε ότι έχουν δρομολογηθεί ενέργειες ώστε οι βαθμοφόροι να έρθουν κατ' ευθείαν το Σάββατο. Γιατί άραγε;;; Οι σκέψεις, οι κακές, αλλά γιατί όχι και οι καλές δικές σας...
Εγώ θα ευχηθώ μόνο ότι γίνει αυτό το Σάββατο, γιατί την Παρασκευή την έχω ξεχάσει, να γίνει για καλό του Σ.Ε.Π. και την κίνησης γενικότερα!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)