... Λάτρευα να οδηγώ σε μια χώρα που δεν είχε - ακόμη - γαμηθεί από τους ίδιους της τους κατοίκους. Τα πανωσηκώματα, τα ελενίτ και τα αυθαίρετα σε αρχαιολογικούς χώρους δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους.
Τότε ζούσαν άνθρωποι ευγενείς, που δούλευαν στα χωράφια, στα - λιγοστά - εργοστάσια, στη βιοτεχνία και στην κτηνοτροφία. Οι πόλεις και τα χωριά ευώδιαζαν από καθαριότητα. Σε λιγότερο από 50 χρόνια η εικόνα άλλαξε. Η ευγένεια και η ομορφιά παραχώρησαν τη θέση τους στη βρώμα, στις χωματερές, στο εξασθενές χρώμιο και στις γεμάτες πλαστικά θάλασσες. Η γενιά του μόχθου και του φιλότιμου έφυγε, δίνοντας τη θέση της στα υβρίδια της αντιπαροχής, του φραπόγαλου, του ΠΡΟΠΟ και της αρπαχτής. Λαμόγια και χαμηλόκωλοι νεόπλουτοι κατέλαβαν κάθε τετραγωνικό μέτρο κι έγιναν πρότυπα για μια νέα συνομοταξία ειδών: τη γενιά του "ΚΛΙΚ", των κοιλιακών και του lifestyle. Στο πάνθεον του καινούργιου Έλληνα, πρώτο τραπέζι πήραν οι βίζιτες, οι "Καγιέ", οι "Μερσεντέ", τα Βιτάρα με PlayStation. Η γενιά του φραπέ νίκησε την Παιδεία, την Έρευνα και την Τεχνολογία. Η κοινωνική και επιχειρηματική ζωή βούλιαξε σε έναν ωκεανό από σκατά, όπου επέπλεαν έκπτωτοι εστεμμένοι, ξανθιές μιας τριτοκοσμικής τηλεόρασης, ανδρόγυνα και άλλα περιτώματα που χαρακτηρίζουν το Νέο Ραγιά.
Η τάξη των ρεμαλιών εμφανίστηκε στα χρόνια της Δικατορίας, όταν ένα τρίο "στρατιωτικών", που, λες και είχε βγει από τα στούντιο Hall Roach, κατέβασε στους δρόμους τα τανκς κι έβαλε τη δημοκρατία "στο γύψο". Τα επτά χρόνια μέχρι τη - μερική - αποκατάσταση της το 1974, με τα γεγονότα της Νομικήςκαι του Πολυτεχνείου, ήταν αρκετά για την πληγή να κακοφορμίσει.
Κάποιοι είχαν την αυταπάτη ότι η χώρα θα έκανε το κρίσιμο βήμα και θα ακολουθούσε την υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως και εκεί πολιτικοί και λαός τα έκαναν θάλασσα. Η "Αλλαγή" που υποσχέθηκε ο Μεγάλος Εντεταλμένος του 1981 δεν ήταν παρά η εξουσία των ιδιοκτητών των συνοικιακών μπακάλικων. Ύστερα από το αρχικό μούδιασμα και μέχρι να βρουν "άκρες", η ρεμούλα έσπασε παγκόσμια ρεκόρ. Ο Μήτσος απέκτησε χρυσό ρόλεξ και η Ρούλα τσάντα Gucci.
Η οικονομική ανατροπή ταρακούνησε την κοινωνική χύτρα, που, εκτός από "φαΐ", έβγαλε στην επιφάνεια κάθε λογής κατακάθι. Για δύο δεκαετίες η χώρα ακολουθούσε τον τέταρτο δρόμο, προς το σοσιαλισμό, μέχρι που ο γίγαντας λαός βαρέθηκε την ισότητα (στο φαγοπότι) και ψήφισε Δεξιά.
Έχοντας μείνει καιρό μακριά από το "ψητό", οι ιδιοκτήτες των σουπερμάρκετ άρχισαν αγώνα για να αποδείξουν πως έχουν ίδιες - αν όχι μεγαλύτερες - μασέλες με τους μπακάληδες. Η εικόνα σοσιαλίστριας βουλευτίνας να ψωνίζει σε πανάκριβα μαγαζιά του Κολωνακίου ή να λιάζεται στο "νησί των ανέμων" στα γιοτ μεγαλοκαρχαριών αρκεί για να σε κάνει μέλος των... Ερυθρών Ταξιαρχιών!
Πολλοί λένε πως "το παρακάνω", και τα πράγματα δεν είναι τόσο "μαύρα". Ναι; Τσιμουδιά δε θα έβγαζα, αν Νεοφιλελεύθεροι και Σοσιαλιστές είχαν καταφέρει να λειτουργεί κάτι σωστά. Ούτε τα αεροδρόμια δεν είναι σε θέση να κρατήσουν ανοιχτά τα λαμόγια, χάνοντας εκαντοτάδες εκατομμύρια ευρώ από τον τουρισμό. Το γεγονός ότι οι "Σοσιαλιστές" κάνουν διακοπές στις σουίτες του Lagonisi Resort και οι υπουργοί της ΝΔ λιάζονται στο Parasite Beach της Μυκόνου είναι αρκετό για να δείξει ότι τα άτομα είναι αποκομμένα από την καθημερινότητα του πολίτη (δε γράφω του "Έλληνα", γιατί δεν ξέρω αν έχει μείνει κανείς!)....
πηγή: Κώστας Καββαθάς, ΕΝ ΛΕΥΚΩ, 4Τροχοί, Αύγουστος 2008
