Ένα κείμενο, που διάβασα και μου άρεσε... είπα λοιπόν να το μεταφέρω εδώ, για να το διαβάσετε... μακριά από μπλε, πράσινους, κόκκινους και όποιους άλλους χρωματισμούς... σίγουρα "κολλάει" παντού!!!
Ένα μάθημα ηθικής που λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία...
Ένας «τσάρος» που έμενε σε υπόγειο
Tου Νίκου Νικολάου > http://www.kathimerini.gr/
Τον Νοέμβριο του 1974 ύστερα από τον εκλογικό θρίαμβο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (κέρδισε με 54% των ψήφων) ο Παναγής Παπαληγούρας επέστρεφε στο υπουργείο Συντονισμού (έτσι ονομαζόταν τότε το σημερινό υπουργείο Οικονομίας) το οποίο είχε ήδη διευθύνει δύο φορές στα χρόνια πριν από τη δικτατορία (στις περιόδους 1954 - 55 και 1961 - 63). Οικονομικός συντάκτης τότε της «Καθημερινής» κέρδισα την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Παναγή με την αρθρογραφία μου και ένα πρωινό στα μέσα του Δεκέμβρη μου λέει: «Νίκο, να έρθεις το βράδυ στο σπίτι να φάμε και να συζητήσουμε. Θα μαγειρέψει η Μπούμπα» (ήταν η σύζυγός του Ανδρομάχη Κοριζή, μια αρχόντισσα, κόρη πρωθυπουργού).
Τον ευχαρίστησα και βγαίνοντας από το γραφείο του ρώτησα τη γραμματέα του, την κ. Τσούκα, πού ήταν το σπίτι του υπουργού. Μου είπε Καρνεάδου 28. Το βράδυ ήμουν εκεί και πήγα να πάρω το ασανσέρ ρωτώντας τον θυρωρό σε ποιον όροφο έμενε ο κ. υπουργός. Ο τελευταίος με ύφος μου έδειξε κάτι σκάλες στα δεξιά του και μου είπε «κατέβα κάτω». Έκπληκτος κατέβηκα αρκετά σκαλοπάτια για να βρεθώ μέσα σε ένα μικρό και φροντισμένο καλαίσθητα διαμέρισμα 2 1/2 δωματίων, ένα από τα οποία ήταν το γραφείο του Παναγή Παπαληγούρα, με πλήθος τα αγαπημένα του βιβλία για φιλοσοφία και μαθηματικά.
Δεν είχα δειπνήσει βέβαια σε όλα τα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας, αλλά η αίσθηση ότι ο τότε τσάρος της οικονομίας («κράτησέ μου τον πληθωρισμό κάτω από το 5%, του έλεγε ο Καραμανλής, και κάνε ό,τι θέλεις με την οικονομία»), ο υπουργός, που στα προδικτατορικά χρόνια είχε βάλει την υπογραφή του στις μεγαλύτερες συμβάσεις που άλλαξαν την πορεία της χώρας (Αλουμίνιο, Διυλιστήρια Πετρελαίου, Ναυπηγεία, Ολυμπιακή Αεροπορία, Χημικά Λιπάσματα), σε επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, ζούσε στριμωγμένος σε ένα υπόγειο, ήταν τόσο συγκλονιστική ώστε θα την καταθέτω πάντοτε σαν μαρτυρία του ήθους ενός μεγάλου πολιτικού. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, μπορεί να πει με ολίγη ειρωνεία ο σύγχρονος γιάπης! Δεν είναι, όμως, έτσι! Ο Παπαληγούρας, ο Ράλλης, ο Αβέρωφ, ο Ζίγδης, ο Μαρκεζίνης και πολλοί άλλοι της εποχής τους, ανάλωσαν στη διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας τις μεγάλες οικογενειακές τους περιουσίες. Πάλεψαν στην πολιτική από φιλοδοξία, ακόμη και από φιλαρχία, αλλά ποτέ για να πλουτίσουν από το δημόσιο χρήμα, ενώ σήμερα αρκετοί ανεπάγγελτοι μπαίνουν στην πολιτική για να πλουτίσουν.
Και αυτή η στάση των παλαιών, χωρίς να θέλω να κάνω μάθημα ηθικής, νομίζω ότι συνιστά μια συμπεριφορά που προσδιόρισε και την πορεία της οικονομίας και της χώρας. Μπορεί η σκανδαλολογία να ανθούσε και τότε (βλέπε τα περί βραχωδών οικοπέδων του Καραμανλή), πιθανόν κάποιοι στο περιβάλλον των υπουργών να μάζεψαν λεφτά από έργα και προμήθειες, αλλά τα μεγάλα βιομηχανικά και άλλα έργα που έβγαλαν την Ελλάδα από την υπανάπτυξη και έδωσαν δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους, δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν αν τις σχετικές συμβάσεις δεν τις υπέγραφαν πολιτικοί σαν τον Παπαληγούρα, τον Πρωτοπαπαδάκη, τον Ράλλη κ.ά., που ήσαν υπεράνω πάσης υποψίας και η προσωπική εντιμότητα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την αντιπολίτευση και ειδικά την Αριστερά!
Τα μεγάλα συμφέροντα ήσαν και τότε πανίσχυρα και ο Ωνάσης συγκρουόταν με τον Νιάρχο, ο Μποδοσάκης με τον Ανδρεάδη κ.λ.π. για το ποιος θα κάνει τις συγκεκριμένες επενδύσεις, ποτέ κανένας όμως από αυτούς δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι ο Παπαληγούρας ευνόησε τον έναν εις βάρος του άλλου.
Ίσως λοιπόν σήμερα η υπόμνηση για το υπόγειο του Παπαληγούρα να έχει αξία όχι μόνο ηθική, αλλά προπαντός πολιτική, σε μια εποχή που υπουργοί, με δύο ή τρία χρόνια μόλις θητεία, χτίζουν βίλες στην Εκάλη και εξοχικά στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά.
Ο σημερινός υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης ονόμασε πριν από ένα μήνα τη μεγάλη αίθουσα συσκέψεων του 6ου ορόφου του υπουργείου στην πλατεία Συντάγματος, αίθουσα Παναγή Παπαληγούρα και την κόσμησε με τα πορτρέτα όλων των πολιτικών που κατείχαν αυτό το δύσκολο χαρτοφυλάκιο μετά τη μεταπολίτευση, και πρόθεσή του είναι να προσκαλεί κατά τακτά διαστήματα τους επιζώντες, για να συζητούν γενικότερα θέματα για την πορεία της οικονομίας. Η πρωτοβουλία αυτή για την απόδοση τιμής και σεβασμού στον Παναγή Παπαληγούρα, τον υπουργό που έκανε πράξη τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό του Καραμανλή, είναι αξιέπαινη και συμβολική για μια εποχή που δυστυχώς δεν έχει συγκρατήσει τις ηθικές αρετές του Κορίνθιου πολιτικού, που έφυγε πρόωρα το ’93 χτυπημένος από βαριά αρρώστια για την αντιμετώπιση της οποίας η γυναίκα του πούλησε ό,τι περιουσιακό στοιχείο τους είχε απομείνει.
Ένα μάθημα ηθικής που λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία...
Ένας «τσάρος» που έμενε σε υπόγειο
Tου Νίκου Νικολάου > http://www.kathimerini.gr/
Τον Νοέμβριο του 1974 ύστερα από τον εκλογικό θρίαμβο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (κέρδισε με 54% των ψήφων) ο Παναγής Παπαληγούρας επέστρεφε στο υπουργείο Συντονισμού (έτσι ονομαζόταν τότε το σημερινό υπουργείο Οικονομίας) το οποίο είχε ήδη διευθύνει δύο φορές στα χρόνια πριν από τη δικτατορία (στις περιόδους 1954 - 55 και 1961 - 63). Οικονομικός συντάκτης τότε της «Καθημερινής» κέρδισα την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Παναγή με την αρθρογραφία μου και ένα πρωινό στα μέσα του Δεκέμβρη μου λέει: «Νίκο, να έρθεις το βράδυ στο σπίτι να φάμε και να συζητήσουμε. Θα μαγειρέψει η Μπούμπα» (ήταν η σύζυγός του Ανδρομάχη Κοριζή, μια αρχόντισσα, κόρη πρωθυπουργού).
Τον ευχαρίστησα και βγαίνοντας από το γραφείο του ρώτησα τη γραμματέα του, την κ. Τσούκα, πού ήταν το σπίτι του υπουργού. Μου είπε Καρνεάδου 28. Το βράδυ ήμουν εκεί και πήγα να πάρω το ασανσέρ ρωτώντας τον θυρωρό σε ποιον όροφο έμενε ο κ. υπουργός. Ο τελευταίος με ύφος μου έδειξε κάτι σκάλες στα δεξιά του και μου είπε «κατέβα κάτω». Έκπληκτος κατέβηκα αρκετά σκαλοπάτια για να βρεθώ μέσα σε ένα μικρό και φροντισμένο καλαίσθητα διαμέρισμα 2 1/2 δωματίων, ένα από τα οποία ήταν το γραφείο του Παναγή Παπαληγούρα, με πλήθος τα αγαπημένα του βιβλία για φιλοσοφία και μαθηματικά.
Δεν είχα δειπνήσει βέβαια σε όλα τα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας, αλλά η αίσθηση ότι ο τότε τσάρος της οικονομίας («κράτησέ μου τον πληθωρισμό κάτω από το 5%, του έλεγε ο Καραμανλής, και κάνε ό,τι θέλεις με την οικονομία»), ο υπουργός, που στα προδικτατορικά χρόνια είχε βάλει την υπογραφή του στις μεγαλύτερες συμβάσεις που άλλαξαν την πορεία της χώρας (Αλουμίνιο, Διυλιστήρια Πετρελαίου, Ναυπηγεία, Ολυμπιακή Αεροπορία, Χημικά Λιπάσματα), σε επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, ζούσε στριμωγμένος σε ένα υπόγειο, ήταν τόσο συγκλονιστική ώστε θα την καταθέτω πάντοτε σαν μαρτυρία του ήθους ενός μεγάλου πολιτικού. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, μπορεί να πει με ολίγη ειρωνεία ο σύγχρονος γιάπης! Δεν είναι, όμως, έτσι! Ο Παπαληγούρας, ο Ράλλης, ο Αβέρωφ, ο Ζίγδης, ο Μαρκεζίνης και πολλοί άλλοι της εποχής τους, ανάλωσαν στη διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας τις μεγάλες οικογενειακές τους περιουσίες. Πάλεψαν στην πολιτική από φιλοδοξία, ακόμη και από φιλαρχία, αλλά ποτέ για να πλουτίσουν από το δημόσιο χρήμα, ενώ σήμερα αρκετοί ανεπάγγελτοι μπαίνουν στην πολιτική για να πλουτίσουν.
Και αυτή η στάση των παλαιών, χωρίς να θέλω να κάνω μάθημα ηθικής, νομίζω ότι συνιστά μια συμπεριφορά που προσδιόρισε και την πορεία της οικονομίας και της χώρας. Μπορεί η σκανδαλολογία να ανθούσε και τότε (βλέπε τα περί βραχωδών οικοπέδων του Καραμανλή), πιθανόν κάποιοι στο περιβάλλον των υπουργών να μάζεψαν λεφτά από έργα και προμήθειες, αλλά τα μεγάλα βιομηχανικά και άλλα έργα που έβγαλαν την Ελλάδα από την υπανάπτυξη και έδωσαν δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους, δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν αν τις σχετικές συμβάσεις δεν τις υπέγραφαν πολιτικοί σαν τον Παπαληγούρα, τον Πρωτοπαπαδάκη, τον Ράλλη κ.ά., που ήσαν υπεράνω πάσης υποψίας και η προσωπική εντιμότητα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την αντιπολίτευση και ειδικά την Αριστερά!
Τα μεγάλα συμφέροντα ήσαν και τότε πανίσχυρα και ο Ωνάσης συγκρουόταν με τον Νιάρχο, ο Μποδοσάκης με τον Ανδρεάδη κ.λ.π. για το ποιος θα κάνει τις συγκεκριμένες επενδύσεις, ποτέ κανένας όμως από αυτούς δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι ο Παπαληγούρας ευνόησε τον έναν εις βάρος του άλλου.
Ίσως λοιπόν σήμερα η υπόμνηση για το υπόγειο του Παπαληγούρα να έχει αξία όχι μόνο ηθική, αλλά προπαντός πολιτική, σε μια εποχή που υπουργοί, με δύο ή τρία χρόνια μόλις θητεία, χτίζουν βίλες στην Εκάλη και εξοχικά στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά.
Ο σημερινός υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης ονόμασε πριν από ένα μήνα τη μεγάλη αίθουσα συσκέψεων του 6ου ορόφου του υπουργείου στην πλατεία Συντάγματος, αίθουσα Παναγή Παπαληγούρα και την κόσμησε με τα πορτρέτα όλων των πολιτικών που κατείχαν αυτό το δύσκολο χαρτοφυλάκιο μετά τη μεταπολίτευση, και πρόθεσή του είναι να προσκαλεί κατά τακτά διαστήματα τους επιζώντες, για να συζητούν γενικότερα θέματα για την πορεία της οικονομίας. Η πρωτοβουλία αυτή για την απόδοση τιμής και σεβασμού στον Παναγή Παπαληγούρα, τον υπουργό που έκανε πράξη τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό του Καραμανλή, είναι αξιέπαινη και συμβολική για μια εποχή που δυστυχώς δεν έχει συγκρατήσει τις ηθικές αρετές του Κορίνθιου πολιτικού, που έφυγε πρόωρα το ’93 χτυπημένος από βαριά αρρώστια για την αντιμετώπιση της οποίας η γυναίκα του πούλησε ό,τι περιουσιακό στοιχείο τους είχε απομείνει.
